Naar aanleiding van een wedstrijd op Facebook voor het mooiste verhaal over afgelopen editie, is in dit bericht deelnemer van The Dutch 1000 2024 Theo aan het woord, hij verteld over zijn ervaringen.
November 2023. Nog onwetende wat ik eigenlijk ga vragen vraag ik aan mijn collega van de huisartsenpost Leen of hij wellicht in 2024 nog een keer de Dutch 1000 wil rijden. Hij heeft deze namelijk in 2022 al een keer uitgereden en ik kan me geen beter maatje voorstellen als hem. Ja dat leek hem wel wat. En nadat we onze beide partners voorzichtig en lief hadden aangekeken was het plan geboren. We zouden gaan rijden. 1 klein detail moest alleen nog worden ingevuld. Voor die tijd moest ik nog ‘even’ een andere motor kopen. Want met mijn Intruder VL800 zou mijn rug het niet volhouden. Het werd uiteindelijk een Kawasaki Versys 650 uit 2024 die ik 1 april ( geen grapje ) kocht.
Na de nodige inrij-kilometers was op 28 juni het moment daar. Vol goede moet en met een gezonde dosis spanning ( want ik had inmiddels wel wat verhalen gehoord ) ging ik op weg naar mini camping de Nieuwe Hof in Otterlo. Ik had me namelijk bedacht dat overnachten op de camping van de Dutch wel eens zou kunnen betekenen dat ik weinig slaap zou kunnen krijgen en een goede voorbereiding is nou eenmaal het halve werk. Op de BBQ op vrijdagavond, die overigens erg gezellig was ontmoette we Melvin Smeijers. Een medestrijder die de 1000 vanwege omstandigheden alleen zou rijden. Maar ach, de Dutch rij je nooit echt alleen. Na de BBQ terug naar de camping die zijn naam geen eer aan deed en beter de Oude Hof had kunnen heten, maar goed. Prima geslapen in een houten hutje en zaterdag vol goede moed om 06.10 aan de start verschenen. Hier zag je direct de goede organisatie weer terug. Alle motoren werden netjes op volgorde gezet door een volledig ontspannen ( nou ja volledig ) Dani Palacios en daarna werd er een mooie startfoto gemaakt van de nu nog frisse rijders, waarvan een deel ( inclusief ik ) nog niet wisten waaraan ze begonnen. Een vermoeiende maar oh zo mooie tocht…
In de eerste kilometers doen we het mooi rustig aan en laten we de koffie en de frisse ochtend temperatuur zijn werk doen. Langzaam maar zeker worden we echt wakker. Dat we dan al door diverse mede rijders zijn ingehaald is een feit en is zoals het is. Iedereen rijdt de toch op zijn of haar manier en wij zijn toch echt de 50 al gepasseerd. We zakken rustig af naar het zuiden en komen plaatsnamen tegen die ik vanuit mijn jeugd ken. Een heerlijk gevoel overspoeld me. Wanneer we uiteindelijk in Middelaar bij de boerderij van mijn inmiddels overleden opa staan en waar ik geboren ben, ( even 100 meter van de route afgeweken ) maken we een praatje met de nieuwe eigenaar. Hij kent overigens onze familie goed, en terwijl we wat herinneringen ophalen voel ik me onverwacht een beetje emotioneel worden. Tja ik kwam als jonge jongen graag op de boerderij en er ligt daar toch een stukje geschiedenis van me. Lang kunnen we echter niet blijven, want zoals de organisatie schreef in het rodebook: “De banden moeten blijven rollen.” Dus pakken we na een kwartier het rijden weer op en langzaamaan worden de plaatsnamen minder bekend. Cuijk, Gennep Mill en Uden zijn me bekend maar na een ruime bocht onder Den Bosch door komen we langs Esch, Cromvoirt en uiteindelijk bij de eerste rustplaats in Waalwijk. Ruim 200 Km afgelegd en nog super vit. Dat valt niet tegen. De organisatie registreert snel en soepel ons startnummer zodat er bewijs is dat we er waren. Mooi ook dat de organisatie hier een kortingsbon voor de frietkar heeft geregeld maar voor ons is het wat vroeg voor vitamine V. En dat geldt voor meer mensen, want echt heel druk is het om deze tijd ( +/- 10.30 uur ) nog niet. Een snelle krentenbol, en een nog snellere isostar en de banden van de Versys en de Bandit rollen weer. Op naar Schouwen Duiveland voor de volgende 124 Km. Het stuk van de route die de Biesbosch aantikt en bijna tot in Renesse reikt. Een mooi stuk van de route dat zich kenmerkt door het alom aanwezige water en de geweldig soepele bochten, afgewisseld met af en toe wat bebouwde kom. En dat is maar goed ook, want ook onze motoren moeten goed drinken met dit mooie weer. Inmiddels is de extra jas al lang uit en begint het zowaar warm te worden. Iets dat we al een hele tijd niet meer gehad hebben in Nederland. Het voegt een laagje extra genot toe. Net zoals de meer dan vriendelijke ontvangst en prijzen op de rustplaats van camping Kristalmarie. Want zeg nou zelf, waar koop je tegenwoordig nog een bakkie koffie voor € 1,–. En het begint langzaam tot me door te dringen hoeveel mensen de Duch 1000 een warm hart toedragen. Verder gaan we in de richting van de veerboot in Genemuiden. Of moet ik zeggen, de veel besproken veerboot in Genemuiden? Want iedereen die de veerboot genomen heeft weet waar ik het over ga hebben. De extreem lange rij wachtende auto’s vóór de veerboot en het voordeel als je een motorrijder bent….
Vervolgens door een druk maar mooi stukje waterrijk Nederland, met als nadeel, openstaande bruggen, veel verkeerslichten, druk verkeer en dus een lage gemiddelde snelheid. Dit alles in combinatie met de hoge temperaturen maakte dat het ff doorbijten was op dit deel van de route. Maar dan werd je daarna ook beloond met Flevoland en een prettige stop in Almere waar diverse deelnemers genoten van een patatje (of frietje afhankelijk uit welk deel van het land je komt) bij De Frietboerderij. De eerste donkere wolken begonnen zich toen al af te tekenen en het werd menig motorrijder duidelijk dat de regenkleding nog wel eens van pas zou kunnen komen. En al zeggen ze dat slecht weer niet bestaat, maar alleen slechte kleding, goed weer bestaat wel !!!.
Maar verder gaat de tocht door Friesland en langs Assen, waar dit weekend ook de TT wordt verreden. En de schemer valt in. Nog even en we rijden in het donker. Jammer want dan zie je nog maar weinig van je omgeving, maar ook wel oké want je weet dat het deel in het donker het laatste deel van de route inluidt. En wanneer we middenin de nacht een meer dan warm onthaal krijgen bij motorclub Roving Spirit weet je dat je het waarschijnlijk wel gaat halen. Met 1 verrassing in de staart van de tocht dat dan wel weer. Want één blik op buienradar laat zien dat er slecht weer op komst is dat ons waarschijnlijk net ff meepakt. Dus voor de zekerheid na de stop de regenkleding aangetrokken en dat was een prima beslissing. We treffen daar ook Melvin van de vrijdagavond weer en besluiten gezamenlijk dat hij het laatste stuk met Leen en mij meerijdt. Dat is veel fijner dan alleen.
En zo komen we tegen het krieken van de dag gedrieën aan waar we 22 uur geleden gestart waren. En met een dubbel gevoel. Blij dat we het gehaald hebben maar stiekem ook wel jammer dat het erop zit. En 1 ding weet ik zeker. Dit is absoluut voor herhaling vatbaar !!!